Τα δύσκολα στη ζωή μας είναι θέμα οπτικής
Σόμπολου Π. Γρηγορία BSc, MA, MSc
Ψυχολόγος - Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
Αυτό το σκίτσο παρουσίαζε δυο ανθρώπους μέσα σε ένα κελί που κάθονταν έχοντας ο καθένας από ένα καβαλέτο μπροστά τους. Στην μέση του δωματίου ήταν ένα παράθυρο με κάγκελα που στο φόντο φαινόταν καθαρά η εξοχή, η φύση και ο λαμπερός ήλιος. Ο ένας κρατούμενος είχε ζωγραφίσει τα κάγκελα ενώ ο άλλος το φόντο πίσω από τα κάγκελα. Προφανώς, τα δύσκολα είναι θέμα οπτικής λοιπόν!
Θα ήθελα να καταθέσω σε αυτό το άρθρο ότι πίσω από τον εγκλεισμό των ανθρώπων αυτές τις δύσκολες μέρες, υπάρχει μια ηλιαχτίδα φωτός, μια έντονη τάση των ανθρώπων για ενδοσκόπηση. Η ενδοσκόπηση αυτή ξεκινά από το ότι ο εγκλεισμός οδηγεί στο να εστιάσουμε σε 'εκκρεμότητες' που αφήνει η γρήγορη φρενήρης σύγχρονη ζωή προ κορωναϊού. Από την τακτοποίηση του σπιτιού, έως και την σωματική φροντίδα του εαυτού μας άλλα και την αυτογνωσία. Βλέπω ανθρώπους να συνειδητοποιούν ότι δεν αφιέρωναν χρόνο στον εαυτό τους αλλά μόνο στους άλλους, να αναγνωρίζουν ότι χρειάζονται από τον εαυτό τους μια πιο δίκαιη μεταχείριση όσον άφορα στις σχέσεις τους με τους άλλους αλλά και να κάνουν θαρραλέα βήματα, άλματα ως προς την απομάκρυνση τοξικών καταστάσεων ή και ανθρώπων από γύρω τους. Να θέτουν πιο αποφασιστικά προσωπικούς βραχυπρόθεσμους στόχους ανάπτυξης πια. Εκτός από το ότι ανακαλύπτουν τα θετικά οφέλη της άσκησης και της επαφής με την φύση, αρκετοί άνθρωποι εμβαθύνουν στην επικοινωνία τους με τους συντρόφους τους αλλά και με τα παιδιά τους.
Όσον αφορά στο ζευγάρι που προ κορωναϊού λειτουργούσε ρομποτικά, τώρα ο καθένας εστιάζει στο τώρα. Ο εγκλεισμός δεν επιτρέπει δραστηριότητες που απασχολούσαν τους ανθρώπους στην καθημερινότητα και έτσι έχουν την δυνατότητα να κάνουν ένα στοπ, να νιώσουν τον εαυτό τους, τους συντρόφους τους, την φύση της αλληλεπίδραση τους. Γεννιούνται διαπιστώσεις και μεταλλάσσεται το άτομο σε ενσυναισθηματικό ον ξεχνώντας τον εγωκεντρισμό που τον χαρακτήριζε προ κορωναϊού. Οι δυνάμεις και οι αντοχές δοκιμάζονται και στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης της καραντίνας εκτιμά αβίαστα ο ένας σύντροφος την στήριξη αλλά και την ύπαρξη του άλλου. Ξαφνικά αναδύονται και αναγνωρίζονται τα θετικά χαρακτηριστικά των συντρόφων τα οποία λειτουργούν λυτρωτικά σαν μια αχτίδα ελπίδας στην αρνητικά φορτισμένη κατάσταση της κοινωνίας.
Οι γονείς αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και πολλές φορές βλέπουν κατάματα πια αυτό για το οποίο μπορεί προ κορωναϊού να εθελοτυφλούσαν αλλά τώρα δεν μπορούν να αποφύγουν. Ακόμη, αναγνωρίζουν πτυχές των παιδιών τους που δεν είχαν προσέξει πριν. Αυτή την φορά όμως η 'γνωριμιά' με τα παιδιά μας είναι λιγότερο φορτισμένη αρνητικά λόγω του ότι περνάμε πολύ χρόνο μαζί τους κι έτσι πέρα από το γεγονός ότι τα νιώθουμε περισσότερο, έχουμε περισσότερες πιθανότητες να επιτύχουμε μια πιο ποιοτική επαφή μαζί τους και να δουλέψουμε τα θέματα που μας ενδιαφέρουν.
Οι νέοι και πιο παραγωγικοί σε ηλικία άνθρωποι αναθεωρούν την πορεία ζωής τους και ξαφνικά δεν έχουν να χάσουν τίποτα τελικά...έτσι απλά...παρά μόνο να κερδίσουν τα χαμένα όνειρα η και να οραματιστούν ένα πιο ταιριαστό σε αυτούς μέλλον. Να φτιάξουν νέα πλάνα επαγγελματικής ζωής που φτάνει έως και στην αλλαγή 180 μοιρών.
Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως είναι πως η καραντίνα απελευθέρωσε από μέσα μας την ανιδιοτελή και απέραντη αγάπη μας προς τους οικείους μας! Την μητέρα, τον πάτερα, τον πάππου, την γιαγιά, τον/την αδελφό/η, τον σύντροφο, το παιδί, τον φίλο!
Πίσω από μια δύσκολη πραγματικότητα είναι ένα μάθημα που περιμένει να γνωρίσουμε! Δεν υπάρχει γιατί εγώ, εδώ, έτσι αλλά τι μαθαίνω από αυτήν την κατάσταση και αργότερα τι κάνω με αυτό που τελικά έμαθα!
Νέες συνήθειες, νέα συναισθήματα, νέες σχέσεις και μια κρυφή βεβαιότητα ότι κάτι αλλάζει και θα φανεί σε μια νέα πραγματικότητα μετά κορωναϊού!
Η Σόμπολου Γρηγορία ειναι Συμβουλευτική Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια και εκπαιδεύτηκε στην Συστημική Ψυχοθεραπεία με την Χάρις Κατάκη. Έχει διδάξει Ψυχολογία επί σειρά ετών και ιδιωτεύει ως Ψυχολόγος από το 2009.