«Μετά από μία πνευμονία, υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση καρδιάς»
Κατερίνα Τσάντου
Κοινωνική Λειτουργός – Λήπτρια Καρδιακού Μοσχεύματος
Πρέπει να ομολογήσω πως η προηγούμενη εβδομάδα ήταν αρκετά δύσκολη συναισθηματικά. Μάλλον, άρχισα να δέχομαι και να συνειδητοποιώ πως αυτή η νέα πραγματικότητα θα διαρκέσει περισσότερο από ότι είχα σκεφτεί με το δικό μου μυαλό. Το γεγονός αυτό, με έφερε αντιμέτωπη με μία ψυχοπιεστική συνθήκη που προέκυψε από την ανάγκη για την αναδιαμόρφωση -για ακόμη μία φορά- της μέχρι τώρα ζωής μου.
Πριν από μερικά χρόνια και μετά από μία πνευμονία (πολύ πιο ελαφριάς μορφής από αυτή που προκαλεί ο Κοροναϊός ) , υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση καρδιάς. Μέχρι τότε, πίστευα και εγώ πως τίποτα δεν θα συνέβαινε σε εμένα και πως τα τόσο σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας αφορούσαν ηλικιωμένους ανθρώπους ή κάποιους άλλους πολύ μακριά από εμένα. Έκτοτε, ανήκω στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και πρέπει να τηρώ ευλαβικά και με προσοχή τις οδηγίες που λαμβάνω από τη γιατρό μου κα Αγγελική Γκουζιούτα και το πρόγραμμα μεταμοσχεύσεων του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου.
Η ζωή ενός μεταμοσχευμένου
Η ζωή ενός μεταμοσχευμένου είναι συνυφασμένη με τα μέτρα ατομικής προστασίας από το πρώτο λεπτό που ανοίγει τα μάτια του και επιστρέφει στη ζωή. Μαθαίνουμε να πλένουμε σωστά τα χέρια μας, να μην πλησιάζουμε ανθρώπους που έχουν συμπτώματα ίωσης και φυσικά να χρησιμοποιούμε μάσκα και γάντια τους πρώτους μήνες που η ανοσοκαταστολή μας αγγίζει τις μέγιστες δόσεις. Παρόλα αυτά, η ζωή μας είναι όμορφη και με τις σχετικές προφυλάξεις δεν διαφέρουμε από τους άλλους ανθρώπους. Αυτό ίσχυε μέχρι πριν αρχίσει η πανδημία και η ζωή μας αλλάξει ολοκληρωτικά.
Πλέον και λόγω των συνθηκών που επικρατούν, οι οδηγίες έγιναν πιο αυστηρές και εντελώς εξατομικευμένες ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Έτσι, δεν επιτρέπεται να βγαίνω έξω εκτός και αν είναι απόλυτη ιατρική ανάγκη. Αυτό σημαίνει ότι από την έναρξη της πανδημίας, η ζωή μου αρχίζει και τελειώνει εντός του σπιτιού. Δεν μπορώ να πάω να αγοράσω τρόφιμα, δεν μπορώ να βγάλω το σκύλο μου βόλτα, δεν μπορώ να δω τους γονείς μου -παρόλο που ζουν δύο χιλιόμετρα μακριά- και δεν μπορώ να δω την ανιψιά μου που σε λίγο θα κλείσει τα δύο. Επίσης, ο άντρας μου εργάζεται από το σπίτι εδώ και τρείς εβδομάδες τηρώντας και ο ίδιος αυστηρούς κανόνες.
«Η ζωή μου δεν εξαρτάται από εμένα αλλά από το κοινωνικό σύνολο που με περιβάλλει»
Για εμένα προσωπικά, το δύσκολο δεν είναι να παραμείνω σπίτι, αλλά να διαχειριστώ το γεγονός πως αν νοσήσω δεν έχω τις ίδιες πιθανότητες με όλους εσάς να επιζήσω.
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο στη παρούσα φάση, είναι πως η ζωή μου -εν μέρει-,εξαρτάται από το κοινωνικό σύνολο που με περιβάλλει και όχι από εμένα την ίδια. Δηλαδή, από το αν ο υγιής πληθυσμός θα προσαρμοσθεί στις προτεινόμενες και επιβεβλημένες οδηγίες προστασίας που ανακοινώνονται καθημερινά. Όλα αυτά, θέλοντας και μη, μου προκαλούν νευρικότητα, φόβο και αισθήματα αβεβαιότητας για το αύριο που τόσο πολύ πάλεψα να εξασφαλίσω.
Θέλω λοιπόν να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλους εσάς που μένετε σπίτι και που με αυτό τον τρόπο σπάτε την αλυσίδα μετάδοσης του ιού δίνοντας σε εμένα σε άλλους ανθρώπους την δυνατότητα να ελπίζουμε ότι ίσως και να τα καταφέρουμε.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς
Κατερίνα