Ημερολόγιο κορονοϊου: 15 μέρες με ήπια συμπτώματα
Κία Παπαδοπούλου
Δημοσιογράφος
Ενημέρωσα την Ειρήνη για το πρώτο αυτό σύμπτωμα. Μια ενόχληση στο λαιμό, αλλά όχι βήχας. Νιώθω ένα μικρό κάψιμο. Της τόνισα βέβαια πως μπορεί να είναι και στο μυαλό μου, καθώς όλη μέρα παρακολουθώ δελτία ειδήσεων και διαβάζω γι’ αυτό το νέο ιό που μπήκε έτσι ξαφνικά και απρόσκλητα στις ζωές μας. Η Ειρήνη μου είπε σε κάθε περίπτωση να κάνω τα ακόλουθα:
1. Ένα στοματικό διάλυμα για γαργάρες στο λαιμό
2. Παρακεταμόλη (όχι αντιφλεγμονώδη)
Αφού προμηθευτικά τα πάντα από το φαρμακείο, επέστρεψα στο σπίτι και ενημέρωσα τον σύζυγο μου πως θα πρέπει να χωρίσουμε τα δωμάτια του σπιτιού. Για τις επόμενες 15 μέρες θα κοιμόμαστε σε διαφορετικά δωμάτια, θα χρησιμοποιούμε διαφορετικές τουαλέτες και γενικά θα μιλάμε λίγο και από μεγάλη απόσταση.
Την αμέσως επόμενη μέρα, Πέμπτη 12 Μαρτίου, η κατάσταση ήταν πιο ξεκάθαρη. Μπούκωμα χωρίς καταρροή και τρομερή εξάντληση. Η ιδέα του κορονοϊού είχε πλέον σφηνώσει στο κεφάλι μου και οι σκέψεις που έκανα δεν μπορώ να πω ότι ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστες. Όλα στο τέλος κατέληγαν σε ένα και μοναδικό ερώτημα: Θα πεθάνω;
Μιλούσα συνέχεια με δύο φίλους μου, που αντιμετώπιζαν ανάλογα προβλήματα με την διαφορά πως αυτοί είχαν και έντονο βήχα. Φυσικά είχα καθημερινή επικοινωνία με την ΩΡΛ αλλά και με τον πνευμονολόγο μου. Τους ενημέρωνα για τα συμπτώματα και νομίζω πως ένιωθα μια ασφάλεια που με είχαν στο νου τους.
Παρασκευή 13 Μαρτίου. Ξεκίνησαν τα δέκατα. 37,2 με 37,4! Ήμουν πλέον σίγουρη. Οι γιατροί μου έλεγαν πως δεν είχα λόγο να κάνω το τεστ καθώς τα συμπτώματα που είχα ήταν ήπια και αν υπήρχε μία περίπτωση να μην είχα τον ιό, αν πήγαινα να κάνω το τέστ ίσως να τον κολλούσα σίγουρα. Έτσι και αλλιώς δεν είχα κουράγιο να βγω από το σπίτι, η εξάντληση μου ήταν πλέον πολύ έντονη.
Οι επόμενες μέρες ήταν σταθερά καλές. Το μπούκωμα, τα δέκατα, η εξάντληση αλλά γενικά όλα έμοιαζαν με ένα απλό κρύωμα.
Δευτέρα 16 Μαρτίου, η κατάσταση μου έμοιαζε χειρότερη. Ξαφνικά ένα «τούβλο» είχε προσγειωθεί στο στήθος μου και δεν έλεγε να φύγει. Ένα βάρος που μεγάλωνε την κούραση, την εξάντληση και φυσικά και τον φόβο μου. Εκείνη την ημέρα έκανα το πρώτο τηλεφώνημα στον ΕΟΔΥ.
- Καλησπέρα! Πείτε μου τι συμπτώματα έχετε;
- Έχω δέκατα, εξάντληση, ένα βάρος στο στήθος…
- Βήχα έχετε;
- Όχι!
- Έ τότε δεν έχετε κορονοϊό.
- Μάλιστα
Νομίζω πως ήθελα να βάλω τα γέλια αλλά στην πραγματικότητα αυτή η αντίδραση με τρόμαξε ακόμα περισσότερο. Δεν είχα στο μυαλό μου να πάω στο νοσοκομείο, άλλωστε η αναπνοή μου ήταν κανονική, δεν είχα δύσπνοια, παρά το βάρος, όμως αυτό που ήθελα ήταν να μου πει κάποιος είναι τι θα μου συμβεί. Όμως η αλήθεια είναι πως κανένας γιατρός δεν ξέρει σίγουρα να σου πει ούτε τι θα σου συμβεί, ούτε πόσο θα κρατήσει. Όλοι μου τόνιζαν πως θα πρέπει να παρακολουθώ τα συμπτώματα και να τους ενημερώνω.
Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ιός είναι αχαρτογράφητος. Δεν ξέρουν, πειραματίζονται, παρακολουθούν την εξέλιξη του, κάνουν έρευνες, από κάθε ασθενή παίρνουν και μία ακόμα πληροφορία. Ο ιός προκαλεί βαριά πνευμονία, όμως μπορεί να προκαλέσει και μυοκαρδίτιδα. Μπορεί απλά να τον περάσεις με γαστρεντερολογικές διαταραχές. Ή να είσαι ασυμπτωματικός. Μπορεί να σε ρίξει στο κρεβάτι ή και όχι! Και κάπου εκεί θυμάσαι τα λόγια του Τσιόδρα, «ο αόρατος εχθρός είναι ύπουλος και δεν πρέπει να τον υποτιμήσουμε». Βρισκόμαστε στην πρώτη φάση που απλά συνθέτουμε τις πληροφορίες που μας δίνει και δίνουμε την μάχη μας στα σκοτάδια.
Έτσι λοιπόν με τις μέρες και τις ώρες να περνούν αργά και βασανιστικά και τα συμπτώματα να υποχωρούν με το πάσο τους την 11η μέρα, 21 Μαρτίου και εκεί που λες δεν μπορεί όλα θα έχουν τελειώσει. Το «τούβλο» στο στήθος επιστρέφει το θερμόμετρο δείχνει 37,2 και αρχίζουν διάρροιες. Εντάξει έλεος! 11 μέρες το σώμα μου δίνει μάχη για να νικήσει και να αποβάλει τον ιό και εκεί που φαίνεται ότι κερδίζει έδαφος, ξανά χάνει την μάχη.
Τετάρτη 25 Μαρτίου, 15η μέρα! Τα συμπτώματα έχουν εξαφανιστεί. Είμαι εντελώς καλά παθολογικά. Ψυχολογικά είμαι ένα ράκος. Ήταν σαν να πήρα ένα πειραματικό φάρμακα για το οποίο δεν γνωρίζουμε τις παρενέργειες και κάθε σύμπτωμα το εξετάζαμε με το μικροσκόπιο. Τα συμπτώματα πραγματικά ήταν ήπια αλλά οι συνέπειες στο μυαλό και στην ψυχολογία μου ισοπεδωτικές.
18 μέρες μετά το πρώτο σύμπτωμα επέστρεψα επιτέλους στο κρεβάτι μου. 21 μέρες μετά το πρώτο σύμπτωμα βγήκα επιτέλους από το σπίτι και έκανα 10 κύκλους στο τετράγωνο. Φοβισμένη, στρεσαρισμένη, αγχωμένη, προσπαθώντας να ισορροπήσω σε μία κατάσταση που δυστυχώς δεν μπορώ να ελέγξω.
Σήμερα 1 μήνα μετά νιώθω υπέροχα. Η αισιοδοξία μου, η διάθεση, το χαμόγελο μου επέστρεψαν! Έχω κάνει δύο φορές γενική καθαριότητα στο σπίτι, έχω πλύνει μέχρι και τα καλύμματα του καναπέ και κάνω μία ώρα διάδρομο την ημέρα. Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους φίλους μου που κάθε μέρα μιλάμε, βλεπόμαστε και διασκεδάζουμε όσο μπορούμε αυτές τις δύσκολες μέρες!
Ρούλα, Κοσμά, Χριστίνα, Τάκη, Φλώρα, Μελίνα, Βασίλη, Ελισάβετ, Παναγιώτη, Μαριάννα!
Σας ευχαριστώ!
Και ένα ξεχωριστώ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου στην ΩΡΛ και φίλη μου, Ειρήνη Μάντζαρη, που πραγματικά ήταν εκεί και τις 15 μέρες της ταλαιπωρίας μου.
Υ.Γ. Σας παρακαλώ θερμά, αν έχετε κάποια συμπτώματα μιλήστε με τον γιατρό σας, ΜΗΝ τα συγκρίνεται με τα δικά μου, γιατί πολύ απλά κάθε οργανισμός είναι εντελώς διαφορετικός άρα αυτό που συνέβη σε εμένα έχει πιθανότητες 0.01% να συμβεί σε εσάς.